پاسخ :
آیه ی شریفه ی «قُلْ لِلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ وَیَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ، ذَلِکَ أَزْکَى لَهُمْ، إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِمَا یَصْنَعُونَ» از نحوه ‏ى روابط اجتماعى زن و مرد و نگاه آنان به یک‏دیگر مى‏ گوید. آن‏چه در این زمینه به عنوان دین در لایه‏ هاى جامعه است بیش‏تر تحریفى معنوى از دین است و این آیات با آن فرهنگ عامیانه ‏گرى در تعارض است.
آیه ‏ى شریفه نمى ‏فرماید وقتى مرد نامحرمى زنى را مى ‏بیند سر پایین اندازد یا چشم فرو نهد؛ بلکه مى‏ فرماید: «یَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ»؛ یعنى نگاه تند و تیز به نامحرم نداشته باشید به گونه ‏اى که هرچه بر چهره دارد را با نگاه خود بازیابى کنید، بلکه نگاه شما طبیعى باشد.
«یَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ»مانند امر «وَاغْضُضْ مِنْ صَوْتِکَ»؛ است که مى‏ فرماید: و صدایت را آهسته ساز که امر به آهسته نمودن آن است و نه توصیه به قطع صدا و ترک سخن گفتن و سکوت.
قرآن کریم چنین نگاهى را مؤمنانه و چنین ارتباط و برخوردى را انسانى مى‏ داند. خداوند با فراز: «إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِمَا یَصْنَعُونَ» هشدار مى‏ دهد به هر نگاهى آگاه است و نگاه‏ هاى دزدیده را مى ‏داند. نگاه ‏هایى که ممکن است از پشت عینک دودى یا از پشت پوشیه باشد. در برخى از روایات آمده است نگاه نخست به نامحرم اشکال ندارد، باید دانست این روایت خطاب به مؤمنان و مخصوص آنان است و نگاه افراد فاسد حتى اولى آن نیز از سر بیمارى است.
خداوند متعال مؤمنان را به دیدن نامحرم مبتلا مى‏ کند تا میزان ایمان آنان را بسنجد و معلوم شود آیا با دیدن صحنه‏ اى خود را مى ‏بازند یا استوار و محکم مى‏ ایستند. البته خداوند براى تربیت جنسى برنامه‏ هایى ویژه و احکامى دارد که هم‏ اینک کم‏تر به آن پرداخته مى ‏شود و جوامع اسلامى در این زمینه درگیر افراط و تفریط‏ هاى بسیارى هستند که پى‏آمد آن ناآرامى روان آدمى است.

منبع : سایت راسخون